به بهانه چهل روزگی

هشت روز از 40 روز گذشته..

و هر روز می خواهم برای این چهله چیزی بنویسم..

و هر بار به برکت بودنت اصلا فرصتی برای ثبت پیدا نمی کنم..

نمی دانم این روزها را چه کسی ثبت می کند. نمیدانم این لحظه ها برای چه کسی خواندنی تر شنیدنی تر و دیدنی تر است..

این ها همه لحظه های عمر تو اند که می گذرند.

هر بار که تو را در آغوش می گیرم، کاری برایت می کنم یا غیر آن، فکر می کنم به این که تو چقدر برای خدا عزیزی که آدمها را به به تو رئوف کرده، آنها را مسئول رتق و فتق امورت می کند، بی آنکه...

هربار که می بینمت دنیای غریب این روزهایم با تو را مرور می کنم. و هربار از یاد نمی برم که تو هر لحظه محبتی برایم افزون کردی و و هر روز عاطفه ای را در من روشنتر و داغتر.

هر روز که فکر می کنم به تو ... یاد این که چقدر با بودن زندگی ام فرق کرده.. همه چیز از صفر.. و خدا می داند که این صفر، این زلزله عظیم، مرا چگونه متحیر و خشک کرده است..

فاطمه ام.. آن بیست و پنجم مردادی که تو آمدی و من مردم، روزی بود که از آن به بعد هیچ چیز در خاطرم ندارم. هیچ چیز برایم نمانده. هیچ خودم را نمیشناسم. هیچ چیز حتی نمی دانم.

فاطمه ام.. من از تو محتاجتر، من از تو نادانسته تر به عالمم، و از تو هراسناک ترم از دنیا.

فاطمه ام.. چهل روز است که تو را جدی و حقیقی می بینم. می بویمت و میشناسمت. و د راین ایام مبارک، من دریای متلاطمی بودم که هر لحظه موجهایش از پس هم مرا طوفانی تر می کرد.

و این طوفانهای از پی هم، مرا نادانسته تر از هر وقت دیگری می کند. مرا مبهوت تر و محتاجتر..

فاطمه ام.. حرفهایی را که لحظه تولدت با هم زدیم، هیچ گاه از یادم نمی رود. هیچ گاه آن نگاه اولت و آن صدای اولین گریه ات را فراموش نمی کنم. دنیای تو باید پر از لحظه های بریده بریده از آتش باشد.. و این را من از همان اولین نگاه به تو از خدا خواستم... فاطمه...دنیای مرا کن فیکون کرده ای..... فاطمه تو مرا مرا مرا..

حال خوبی است با تو.. با حال های اضطرار و نیاز و عبودیت و توحیدت

فاطمه جان...

اولین چهله عمرت مبارک..

به برکت سوره تبارک..