فرستاده ای از آسمان بی کران رحمت

سوره زلزال را بار ها خوانده ام. اصلا کتاب ادبی اش را جفت و جور کرده ایم. سوره ای با بلندی های بسیار. آن قدر پر از جرف که فقط چندبار خواندنش، انگار که همه قرآن را خوانده باشی.. با این سوره همیشه خاطرات خاص تکان دهنده و با کمی طعم زلزال داشته ام. اما این بار.. به سان هر بار که سوره ها غافلگیرم می کنند، جور دیگری برایم خوانده شد.   صبح بود. مثل همه صبح ها. با این تفاوت که از کنار رز ها و سبزه های خیس خورده و آبشار طلایی زمینی کنار خانه مان گذر می کردم.. زمینش هرچه داشت بیرون ریخته بود. از انواع گیاهان... قیامتی است وقت رویش، وقت از خاک بیرون زدن، و وقتی که هرچه در چنته هست فاش می شود! باید زلزله ای به پا شده باشد برای ...

این روزها دیگر بیشتر از هر روز و ماه دیگری نام تو را می پرسند.. آخر آمدنت از هر وقت دیگری نزدیک تر شده. اما خب از دلم خبر ندارند. از احساسی که نمی توانم آن را بازگو کنم. از عجز و ناتوانی ام برای نامیدن تو. البته که نمی توانم چیزی بگویم. البته که نگاه های خیره خیره آدم ها برای شنیدن نام تو مرا دستخوش هیچ تغییری نمی کند. آخر چرا از من نام تو را می پرسند؟؟ بگذار برایت چیزی بگویم.. پیامبری که ما داریم، برای همه چیز اسمی می گذاشت و این مقوله نام گذاری حتی برای اشیا و وسایلش هم صادق بود. مثل عمامه اش، یا مهمتر از آن صفات و آدمها و... . از نگاه او همه چیز «اسم» هستند. اسم یعنی نشانه، چیزی که با خواندن آن اسم به غایتی که می خو...

آرام و قرار ندارد انگار... آن قدر که مرا هم بی تاب یا مشتاق یا آشفته یا همان بی قرار کرده است به نظرم حتی اینکه می گویند آخر هایش زیاد راه بروید از سر همین حالت است.. از بس دل آدم آرام ندارد نمی توانی بنشینی. نمی توانی ساکن باشی... می خواهی همه روزها و شب هایی که بی اختیار به خواب رفته ای در چند روز مانده به جهادی عظیم تبدیل شوند..  مثل کودک ها بی اختیار زیر گریه می زنی.. مثل نوزادها نیاز و فقط  نیاز محضی... مثل تازه مادر و پدر شده ها مستاصل و پریشانی... .. می دانی اصلا شبیه خودت نیستی. اصلا شبیه خودی که از خودت می شناختی نیستی. حرفهایت.. فکرهایت. دغدغه ها و کارها و اولویت ها و... خلاصه همه چیز. ...

چند ساعته دیگه می ریم که ببینیم من چند کیلو وزن دارم.. استرس دارم... بذار برم لباس های خوشگلمو بپوشم. مامان قراره دوباره ببینتم. و دوباره قراره عکسمو به بابا و دکتر نشون بده. حتما این دفعه خوشگل تر از دفه قبلم. دیگه یاد گرفتم تو عکس ها چطوری ژست بگیرم ...

چند روزی است که دیگر سبک زندگی ام خسته ام کرده است.  خستگی از عدم حرکت خستگی خوبی است. خستگی ای است که آدم را از سکونت، ضلالت و ماندگی و مردگی دور می کند. از سکون و فرق نداشتن لحظات زندگی باید ترسید.  خسته ترم از این که میان آمال و اهدافم و عملم فاصله است. این خستگی هم خوب است اگر آدم داشته باشد. میان فعل و عمل اگر فاصله باشد، آدم را به خسران مبین می کشاند.  بهم توصیه کردند که هرچه خودت کم داری و در زندگی ات آرزوی خوبی است که نمی دانی کی به آن دست خواهی یافت، اصلا نمی دانی محقق خواهد شد یا نه، همان را برای کودکت دعا کن. آنچه نداری را «دعا» کن که به قطع در او محقق خواهد شد.  هرچه بیشتر گشتم...

شب و روز ندارد.. ایستاده و نشسته و خوابیده هم.. نهیبی که گاهی از درونم به من میزند، مفهوم مشهود و شهید و شهود را بیشتر برایم ملموس می کند. ... چقدر فضای نهیب فرشته ها خوب است. مثل فرشته های رقیب و عتید در سوره ق..  ... گاهی با خودم فکر می کنم که کودک، اصلا کودک نیست! بزرگی است در لباس کودکی. که مرا با فطرت خاک خورده ام مواجه می کند. چیزی شبیه همین نهیب جسمی، برایم رخ می دهد. و حتی این احساس را هم به تاییدی به نهیبی می فهماندم.. --- عالم البته اسباب است.

خدا کنه خدا محبت تنظیم شده و کنترل شده به بچه و دارایی هاش به آدم بده. آدم نمی دونه که واقعا.. آخرش چی میشه و چطوری عمل می کنه و چه طوری رقم می خوره! -- المال و البنون فتنۀ! ...